Apabila saya mengambil keputusan untuk menyambung pengajian di Malaysia sahaja dan bukan di universiti terkemuka di luar negara, banyak yang bermain di fikiran saya. Keputusan itu diambil kerana ketika tawaran biasiswa mula diiklankan, suami saya baru sahaja menerima tawaran pekerjaan setelah hampir 2 tahun menjalankan pernigaan kecil-kecilan. Itulah pengorbanan suami saya untuk sebuah ikatan perkahwinan. Meninggalkan pernigaan, kerja sambilan sebagai tenaga pengajar di pusat pemulihan akhlak di Marang, NGO yang beliau berusaha untuk penubuhannya dan tentu sekali ibu dan keluarga tersayang yang sentiasa berada bersama beliau tika susah dan senang. Ketika itu saya memikirkan, peluang pekerjaan sudahlah susah diperolehi dengan kelulusan yang minima, apabila tawaran tiba, tentulah sukar untuk menolaknya dan jika saya ke luar negara, beliau tentulah perlu berada bersama saya, apabila pulang beberapa tahun selepas itu, dengan usia yang sudah melepasi usia belia, tentulah peluang lebih sukar dan sangat terhad.
Kesibukan saya dengan pengajian membuatkan kami sepakat agar suami saya juga mendaftar untuk program diploma di OUM. Semuanya bermula apabila saya membaca berita di dalam akhbar tentang penawaran diskaun yuran sebanyak 70 peratus untuk warga emas dan OKU. Setahun selepas saya cuti belajar bergaji penuh, suami pula mendaftar...tempoh pengaijian 4 tahun. 1 tahun dengan 3 semester dan 1 semester, 3 subjek didaftarkan. Ianya bukanlah satu perjalanan yang mudah kerana pelbagai dugaan kami tempuhi. Secara peribadinya, jauh di sudut hati, saya amat berharap suami saya akan mendapat keputusan yang cemerlang. Syukur alhamdulillah, walaupun keputusan peperiksaan saban semester tidaklah begitu cemerlang tapi beliau mampu lulus semua subjek yang didaftarkan walaupun kadangkala hanya gred C yang mampu dicapai...Saya tahu, beliau penat dan kadangkala kesukaran untuk menghadiri kuliah di hujung minggu, tugasan, peperiksaan pertengahan semester dan juga peperiksaan akhir. Untuk insan yang berupaya berjalan walaupun bertongkat, tentulah tidak perlu membuka dan memasang kembali kerusi roda wilcha ketika turun dan naik kenderaan...saya tahu suami saya penat dan kadangkala semangatnya hampir terpadam. Modul pula di dalam bahasa inggeris yang sangat asing baginya...namun itulah proses pembelajaran. Kini, dengan berbaki insyaAllah 2 semester, tentu sekali semua kesukaran yang ditempuhi itu makin menampakkan hasil....Suami saya sudah mampu bertutur dan memahami bahasa inggeris dan lebih jelas dengan bidang kerja beliau di unit sumber manusia. Satu perkara yang saya kagum dengan suami saya ialah keupayaan beliau untuk mengaplikasikan segala yang dipelajarinya dengan bidang tugasnya dan sangat fokus dengan apa yang dilakukan. Selalu saya mengusiknya dengan berkata 'kalau dulu abang fokus belajar, mesti sekarang dah Profesor kot'....namun itu 'kalau' yang saya fikirkan...sesungguhnya, musibah yang menimpa beliau 24 tahun yang lalu sehingga beliau diuji dengan kehilangan keupayaan berjalan adalah 'pelajaran di peringkat doktor falsafah' yang mengajar beliau erti sebuah kehidupan. Ianya bukan mudah dan benarlah kata pepatah 'berat mata memandang, berat lagi bahu yang memikul'.
Semalam, kami menyemak keputusan peperiksaan semester Januari-Mei...dan syukur alhamdulillah. Suami saya memperolehi purata nilai gred 3.89. Syukur alhamdulillah...ianya sijil anugerah dekan yang pertama untuk beliau...saya tahu beliau amat gembira dengan pencapaian itu. Sebelum ini, beliau pernah mendapat PNG serendah 2.33 pun....dan usaha beliau kali ini berhasil. Tentulah sebagai isteri, saya amat berbangga dengan pencapaian beliau dan berdoa semoga beliau dikurnia kejayaan berterusan dunia dan akhirat.
